Στο Νίρμπουργκρινγκ με Opel Insignia OPC
Γράμμα από την «πράσινη κόλαση»Δεν υπάρχει στον κόσμο πίστα ή ειδική διαδρομή ικανή να προετοιμάσει ακόμα και έναν έμπειρο οδηγό για αυτό που πρόκειται να συναντήσει οδηγώντας στο θρυλικό Νίρμπουργκρινγκ, στην πίστα που ο Σερ Τζάκι Στιούαρτ αποκάλεσε «πράσινη κόλαση».
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 1/9/2009
ΤΟΠΟΣ: Νίρμπουργκρινγκ Νόρντσλαϊφε
ΜΗΚΟΣ: 20,81 χλμ.
ΜΕΣΟ ΠΛΑΤΟΣ: 9 μ.
ΣΤΡΟΦΕΣ: 181
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ: Opel Insignia OPC
ΟΔΗΓΟΙ: Παναγιώτης Τριανταφυλλίδης, Νίκος Τσάδαρης
ΓΥΡΟΙ: 20 (συνολικά)
ΔΙΑΝΥΘΕΝΤΑ ΧΛΜ.: Σχεδόν 400
ΗΤΑΝ μια πολλά υποσχόμενη ημέρα εκείνη στις αρχές του Σεπτέμβρη, όταν μπήκαμε στην πτήση για Φρανκφούρτη, από όπου οδικά θα φτάναμε στο Νίρμπουργκρινγκ Νόρντσλαϊφε για να οδηγήσουμε το Insignia OPC στην ξακουστή πίστα, εκεί όπου το κορυφαίο Opel εξελίχθηκε μέσα από σκληρές δοκιμασίες. Σε όλη τη διάρκεια της πτήσης αλλά και στα σχεδόν 150 χιλιόμετρα που οδηγήσαμε βορειοδυτικά της Φρανκφούρτης μέχρι να συναντήσουμε τα βουνά του ¶ιφελ, όπου το χωριό και το μεσαιωνικό κάστρο του Νίρμπουργκ (από όπου και η ονομασία), το ερώτημα που βασάνιζε τη διμελή αποστολή των ΤΕ ήταν ένα: «Θα οδηγήσουμε στην παλιά, καλή, δύσκολη αλλά και επικίνδυνη διαδρομή των 20,8 χλμ. ή μήπως στην “αποστειρωμένη” των σύγχρονων GP;». Στον αμέσως επόμενο τόνο η απάντηση δόθηκε με τον καλύτερο τρόπο, όταν μια «αρμαθιά» Insignia OPC περίμενε πίσω από τα πάντοκ του GP με πλώρη στραμμένη προς τη διαδρομή όπου μέχρι το 1976 γράφτηκαν χρυσές σελίδες του μηχανοκίνητου αθλητισμού με τον ιδρώτα -και μερικές φορές το αίμα- θρύλων του βολάν όπως των Ρούντι Καρατσιόλα, Μπερντ Ροζμέγιερ, Τάζιο Νουβολάρι αλλά και Μανουέλ Φάντζιο, Αλμπέρτο Ασκάρι, Τζιμ Κλαρκ, Στέρλινγκ Μος κ.ά., μαζί με το... «νονό» της «green hell», τρις παγκόσμιο πρωταθλητή, Τζάκι Στιούαρτ.
Θα έφριτταν όλοι αυτοί, αν άκουγαν την απάντησή μας όταν ο οδηγός αγώνων/ξεναγός μας, Μάρκο Ζίφριντ, μας ρώτησε αν γνωρίζουμε την πίστα: «Ναι, σχετικά καλά, από... το GranTurismo...». Ο ίδιος δευτερόλεπτα πριν είχε δείξει respect ακούγοντας αγωνιστική εμπειρία 25 Ράλλυ Ακρόπολις, κάτι που όμως δεν τον εμπόδισε να χαμογελάσει (έως ειρωνικά), απαντώντας στο ανοσιούργημά μας. «Δεν έχει καμία σχέση. Μην εμπιστεύεσαι. Θα καταλάβεις σε λίγο» είπε και κάτι στην έκφρασή του έμοιαζε να σβήνει με μιας όλη την αγωνιστική ιστορία του γράφοντα, που ήθελε να ανοίξουν τα βουνά του ¶ιφελ να τον καταπιούν. Από την άλλη, πάλι καλά που ό,τι είπαμε ακούστηκε στα αυτιά του κ. Ζίφριντ, γιατί σκεφτείτε τι γέλιο θα γινόταν, αν το άκουγαν οι κύριοι Μανουέλ Ρόιτερ και Γιοακίμ Βίνκελχοκ, που ήταν οι επικεφαλής του οδηγικού team της Opel; Οι παραπάνω έχουν ανοίξει στράτα από τα αναρίθμητα περάσματά τους στις 181 στροφές του Ρινγκ, και, βλέποντας τις τεράστιες παλάμες τους, καταλαβαίνεις κυριολεκτικά και μεταφορικά τι θα πει «χεράς». Έ, ρε, φούσκο που θα ήθελαν να μου ρίξουν... Σαράντα κάσα θα έγραφα. ¶κου εκεί, την ξέρω από το GranTurismo... Και αυτοί, δηλαδή, τι κάνουν τόσα χρόνια εκεί; Τους κηπουρούς της Κηφισιάς;
Κάπως έτσι ξεκίνησε, με Βατερλό, η πρώτη μας στο Νίρμπουργκρινγκ, αλλά τελικά ποτέ δεν ξέρεις πότε πιάνεις πάτο... Παρά τις ιδανικές συνθήκες, καθώς η Opel είχε κλείσει για χάρη μας τη διαδρομή, ο πρώτος αναγνωριστικός γύρος δε μας έμαθε απολύτως τίποτε. Ή μάλλον μας έμαθε. Ότι το ρινγκ δε μαθαίνεται! Τουλάχιστον όχι σε μία ή δύο ημέρες, πόσω μάλλον από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Απίστευτο, κι όμως πραγματικό. Μια πίστα 20 κάτι χιλιομέτρων που παραπέμπει στη δυσκολότερη ειδική διαδρομή που έχουμε δει ποτέ. Αδύνατον να βρεις σημάδια. Αδύνατον να τοποθετηθείς πριν από τα χασίματα. Σχεδόν αδύνατο να πατήσεις στα περισσότερα κερμπ, και ρωσική ρουλέτα να περάσεις σανίδα τα γιαμπ. Την ίδια ώρα, η μέση ταχύτητα ξεπερνούσε τα 100 χλμ. την ώρα, και προσπαθούσαμε με κόπο να ακολουθήσουμε το Astra OPC του Ζίφριντ, ο οποίος έκανε περίπατο, κρατώντας στο ένα χέρι το VHF και κοιτώντας συνεχώς στους καθρέφτες το πόσο ξαφνιασμένοι έδειχναν οι -με βάση το παλμαρέ- έμπειροι συνοδοί του... Ήταν για να σκίζεις το δίπλωμά σου και να καις την αγωνιστική σου άδεια, παρά το ότι βρισκόμασταν σε ένα εξαιρετικό όχημα, ρετουσαρισμένο μέσα από τη σκληρή περιπέτεια δώδεκα ημερών στην «πράσινη κόλαση».
Να κάνουμε, όμως, εδώ μια παρένθεση, για να σημειώσουμε πως η εξέλιξη του Insignia OPC πέρασε μέσα από μια εξαντλητική δοκιμασία 10.000 χλμ. στο Νίρμπουργκρινγκ με τον Μανουέλ Ρόιτερ (επικεφαλής άλλων δώδεκα οδηγών), όπου το ισχυρότερο ΟΡC που κατασκευάστηκε ποτέ κάλυψε 487 γύρους στο όριο, στρίβοντας 35.551 στροφές και αλλάζοντας 27.000 ταχύτητες, πιστοποιώντας την ταχύτητα και την αξιοπιστία του.
Όλη αυτήν την εμπειρία, μαζί με τους 325 ίππους και την τετρακίνηση, προσπαθήσαμε -πολλές φορές μάταια- να εκμεταλλευτούμε στη διάρκεια των δέκα γύρων (πάνω από 200 χλμ.) που πραγματοποιήσαμε στη θρυλική διαδρομή, ακολουθώντας -συχνά στο δικό μας όριο...- το συμπαθή πλοηγό μας. Ο τελευταίος έκανε τα πράγματα να φαίνονται εκνευριστικά απλά, την ώρα που από την ένταση άσπριζαν τα ακροδάχτυλά μας πάνω στη δερμάτινη στεφάνη του τιμονιού. Φυσικά, ούτε λόγος για απόσπαση της προσοχής στην πλούσια χλωρίδα που τυλίγει την κατασκευασμένη από το 1920 πίστα. Προσπαθούσαμε γύρο με το γύρο να βάλουμε σημάδια, αντιγράφαμε τις κινήσεις του πλοηγού μας, εξαντλούσαμε το μεταξύ 8 και 9 μ. πλάτος του δρόμου, ψάχναμε απεγνωσμένα για τα άπεξ των στροφών, βουτούσαμε -μερικές φορές απελπισμένα- άτσαλα στις μεγάλες κλίσεις, περνούσαμε πάτα-άσε τα πηδήματα, ανεβαίναμε σε κερμπ που μπορούσαν να σε εκτοξεύσουν, ενώ μέναμε μακριά από κάποια που απαραίτητα έπρεπε να πατήσεις, προκειμένου να κινηθείς αξιοπρεπώς. Μάταια.
Κανένας γύρος δεν ήταν ίδιος με τον προηγούμενο. Καμία στροφή δε βρήκαμε στη... θέση της δεύτερη φορά, κανένα σημάδι δε μας θύμιζε τίποτα στην επανάληψη. Μόνο οι δύο Καρουσέλ με τα πολλά γκράφιτι ήταν εκεί, αλλά στα πηδάλια ήμασταν εμείς, και όχι ο Γιοακίμ, ο Μανουέλ ή -έστω- ο «δικός μας» Μάρκο, οπότε άντε να κρατήσεις γραμμές. Ποτάμι ο ιδρώτας, παρά το καλό σύστημα κλιματισμού, και χαρτοπόλεμος τα νεύρα την ώρα που άφηνες μια απόσταση από τον προπορευόμενο, που φαινόταν ασφαλείας, και άκουγες από το VHF τον πλοηγό: «Πατάμε το κερμπ δεξιά, μένουμε στη μέση του δρόμου για την επόμενη αριστερή και κόβουμε λίγο για να... περιμένουμε όλα τα οχήματα της ομάδας...». Οι σκέψεις προφανείς: «Μα, γαμώτο, είναι δυνατόν μια διαδρομή να στέλνει περίπατο 32 χρόνια αγώνων;». Κι όμως είναι. Κι αν το δεις αφ’ υψηλού, δεν αποκλείεται να γίνεις μία από τις πολλές αιτίες εξαιτίας των οποίων κλείνει πολλές φορές το ρινγκ και σπεύδουν τα ασθενοφόρα και τα συνεργεία καθαρισμού. ¶λλωστε, ετήσια στο Νίρμπουργκρινγκ συμβαίνουν πολλά ατυχήματα, που έχουν θλιβερό αποτέλεσμα από τρεις έως δώδεκα νεκρούς.
Στην ίδια πίστα παραλίγο να συναντήσει το δημιουργό του και ο τρις παγκόσμιος πρωταθλητής Νίκι Λάουντα, που το 1976 κατά τη διάρκεια του Γερμανικού GP στο δεύτερο γύρο έχασε τον έλεγχο της Ferrari με 250 χλμ./ώρα, έπεσε στις μπαριέρες και πήρε φωτιά, με τον Λάουντα εγκλωβισμένο στο κόκπιτ και χωρίς κράνος (έφυγε από τη σφοδρότητα της πρόσκρουσης). Τα σωστικά συνεργεία άρχισαν να φτάνουν 40 δευτερόλεπτα μετά, αλλά, ευτυχώς, ο Λάουντα ήταν ήδη ξαπλωμένος στο γρασίδι χάρη στην αυτοθυσία των συναδέλφων του Αρτούρο Μερτζάριο, Γκάι Έντουαρντς και Χάραλντ Έρτλ. Έξι εβδομάδες μετά και αφού επί ημέρες πάλευε να σταθεί στη ζωή, ο Λάουντα οδήγησε και πάλι το μονοθέσιο της Ferrari, διεκδικώντας τον τίτλο, τον οποίο έχασε τελικά για μόλις 1 βαθμό από τον Τζέιμς Χαντ, όταν εγκατέλειψε την προσπάθεια μέσα στο πλημμυρισμένο από βροχή Ιαπωνικό GP τελευταίο γύρο της σεζόν. Λεπτομέρεια: Λίγες ημέρες πριν από το παραλίγο μοιραίο GP, ο Λάουντα είχε εισηγηθεί στους οδηγούς να τον μποϊκοτάρουν ως επικίνδυνο, κάτι που όμως δεν έγινε δεκτό.
Ας κλείσουμε, όμως, την παρένθεση για να γυρίσουμε στην... παράκρουση που προκαλεί το Ρινγκ όταν το προσεγγίσεις αφ’ υψηλού. Καταρρακώνει ηθικά η προσπάθεια να «κατακτήσεις» με το «καλημέρα» τη δυσκολότερη πίστα της Ευρώπης, για να μην πούμε του κόσμου. Γίνεται επικίνδυνη η επιθετική προσέγγιση και άτοπη η κίνηση στα χνάρια όσων ξέρουν το παιχνίδι του Νόρντσλαϊφε. Πατάς, αφήνεις κάθε λίγο και λιγάκι, χάνεις σχεδόν πάντα την ιδανική γραμμή, «χαζεύεις» στα πατημένα, ρισκάρεις/φοβάσαι στα τυφλά, χάνεις την πρόσφυση όταν ανοίγουν οι αναρτήσεις και την αυτοπεποίθησή σου όταν κανένας γύρος, καμία στροφή δεν είναι ίδια με την προηγούμενη φορά. Η μόνη πιθανότητα να επιβιώσεις είναι να μην πιστέψεις ότι ξέρεις, ότι μπορείς και πεις γιατί οι άλλοι, και όχι εσύ.
Σιγά σιγά, βήμα το βήμα, γύρο το γύρο, με απόλυτη συγκέντρωση και προσοχή στην παραμικρή λεπτομέρεια, αρχίζεις να εξοικειώνεσαι με τη φιλοσοφία της διαδρομής, τις ιδιαιτερότητες του ασφαλτοτάπητα αλλά και τη μεγάλη διαφορά που μπορούν να δημιουργήσουν οι καιρικές συνθήκες μέσα στον ίδιο(!) γύρο. Η επανάληψη φέρνει τη γνώση, η γνώση την άνεση, η άνεση την ταχύτητα και τα σύννεφα τη βροχή... οπότε καταστρέφεται όλο το οικοδόμημα που έκτιζες τόσους γύρους στο στεγνό. Αν το στεγνό Νίρμπουργκρινγκ είναι η πιο δύσκολη πίστα του κόσμου, το βρεγμένο είναι η πίστα της κόλασης! Πράσινη; Δύσκολο να πεις με τόση μουντάδα, και σχεδόν αδύνατο να μείνεις στο δρόμο, ακόμα και με ένα πολύ καλό τετρακίνητο όπως το Insignia OPC. Απορώ πώς τα κατάφερνε ο πλοηγός μας με το μόνο δικίνητο Astra. Μάλλον ήξερε απέξω την πίστα.
Σταματάμε, λοιπόν, εδώ για να επιστρέψουμε στο… GranTurismo για εξαντλητικές δοκιμές μέχρι την επόμενη επίσκεψη στην «πράσινη κόλαση» του Στιούαρτ, την «αποκάλυψη της κολάσεως» για όσους νομίζουν πως έχουν οδηγήσει παντού..._ Ν. Τ.